Een Toscaans sprookje

Ik ben getrouwd! Het is moeilijk om de bruiloft in woorden te vatten, maar ik ga het proberen. Het was… magisch, liefdevol en heerlijk. En heel leuk. En mooi. En
gezellig. En perfect, ondanks dat het niet perfect was.
Ivo en ik trouwden begin oktober in Toscane. Het feest begon op vrijdagavond, toen we met alle gasten pizza aten bij de ondergaande Toscaanse zon en met
uitzicht over de wijngaarden. Een paar vrienden hielden al een speech en er was een hilarisch verrassingsoptreden van mijn oude dansteamgenootjes en mijn vader in een Winnie the Pooh-pak. Uhmmm ja. Don’t ask. We genoten volop van de gezelligheid en het ging helemaal prima met de zenuwen. Tot zaterdag…

Zaterdag was dé trouwdag. Naarmate de ceremonie dichterbij kwam, werd ik steeds zenuwachtiger. Ja, alles was tiptop geregeld. En ja, ik wilde graag trouwen. En ja, ik wist dat ik mooi zou zijn en dat mijn geloften goed geschreven waren enzovoorts. Maar toch… die zenuwen. Die onbeschrijflijke, niet weg te stoppen zenuwen. Ik weet niet zo goed waar ik zenuwachtig voor was. Ik denk dat ik gewoon enorm voelde dat alle maanden – wat zeg ik, jaren – aan voorbereidingen toeliepen naar dit ene moment. Toen ik stil moest zitten voor mijn haar en make-up, nam mijn hoofd een loopje
met me. Ik trok het even niet meer en heb drie vriendinnen bij me geroepen en ze de opdracht gegeven om me af te leiden. De sfeer verlichten, dat kunnen ze wel. Met een prosecco in de hand = luisterde ik naar hun uitgebreide theorieën over hoe één van hen moest gaan plassen in een superstrakke jurk die niet zomaar uit kon. Verschillende houdingen werden voorgedaan en hulpmiddelen werden verzameld. Dit hielp – zoals je begrijpt – enorm om mijn zenuwen tot rust te manen. Het is dan ook mijn tip om tijdens het aankleden mensen bij je te hebben die jou snappen en je goed laten voelen. En schroom niet om te vragen naar wie je op dat moment nodig hebt, ook al is dat anders dan je van tevoren bedacht had. Het is jouw dag, jij bepaalt.
Toch namen de zenuwen na verloop van tijd weer toe, toen ik het idee had dat we uitliepen en we de starttijd van de ceremonie niet zouden halen. Ik had geen klok in de buurt, maar wist wel dat de visagiste door onvoorziene omstandigheden pas later kon beginnen. Wat baalde ik daarvan zeg, perfectionist en weddingplanner als ik ben. Maar ja, op sommige factoren heb je nu eenmaal geen invloed. Ik bedacht wat ik tegen mezelf zou zeggen als ik mijn eigen klant was: ‘Iedereen wacht wel even, het komt goed. Het is jullie dag en die valt of staat niet met dat kwartiertje vertraging. Het is niet alsof mensen dan maar alvast naar huis gaan, haha.’ En zo is het, Max!
En toen… mocht ik eindelijk mijn jurk aandoen. ‘Yes, haar en make-up zijn klaar, jurk aan en gaan!’ Althans, dat dacht ik… want de rits wilde niet dicht. Die subtiele, elegante, pietepeuterige rits kwam niet door de dikke satijnen stof van mijn jurk. Maar ik had hem nog gepast en hij deed het eerst wel! Maar nu wilde hij niet, op het moment suprême zat die rits muurvast. Tien minuten heb ik daar gestaan en probeerde ik kalm te blijven, terwijl er om de beurt door mijn moeder, vriendinnen en visagiste aan mijn jurk gesjord werd en ik de klok nóg verder voelde tikken. Toen ik ook lichte paniek begon te horen in de stem van mijn moeder (“Hij gaat gewoon niet!”), besloot ik om het zelf te proberen. Als een bh draaide ik de jurk om en ja hoor, floep, de rits zoefde door de stof en zat dicht. Zelfs op mijn eigen bruiloft ben ik de redder in nood, hahaha! Het is wat.

Daarna volgde de ceremonie, die super romantisch was. Alles wat we droomden. Gevolgd door een aperitivo a.k.a Italiaanse borrel en een supersfeervol diner in een setting die regelrecht uit een  film leek te komen. De Italiaanse, vrolijke live muzikanten en de gasten die met servetten zwaaiden maakten het af. Het was zó’n feest! En het echte feest moest nog komen!
Want dat was ook genieten. We hebben veel gedanst, gelachen en gekke foto’s gemaakt. Ik heb mijn dierbaren los zien gaan, mijn kersverse man zien stralen en mijn jurk vies zien worden.

Zondagochtend, of eigenlijk middag, ploften we met de gasten brak maar voldaan op de bedjes bij het zwembad en blikten we terug op de dagen ervoor.
Zoveel liefde en positiviteit bij elkaar… zoals ik in het begin al zei, het is moeilijk in woorden te vatten. Het feit alleen al dat iedereen de moeite had genomen om voor ons naar Italië af te reizen, dat ontroert me nu nog. Onze droombruiloft is 100% werkelijkheid geworden. Als ik het nóg een keer kon doen, zou ik niets veranderen. Of nou, misschien toch: ik zou geen stilettohakken van 13 cm hoog aandoen op een locatie met alleen maar grind en gras. Dat was niet zo praktisch.

Mocht je nou ook zo’n magisch Italiaans bruiloftsweekend willen: ik help je graag met organiseren. Alle Italiaanse contacten zijn gelegd, alle kennis staat paraat. Zo’n prachtig feest organiseer ik met veel liefde ook voor jou, dus neem gerust vrijblijvend contact met me op voor meer informatie!

 

Ciao!